In Valencia blijf ik een tijdje (week of 6) liggen. Ik wacht hier het drukke zomerseizoen af. In deze zomerperiode is het altijd maar afvragen of er een plekje in een haven is.
Valencia is een charmante stad, veel allure en gezellige straatjes in het oudste gedeelte. Helaas ligt de haven nogal ver van de binnenstad. Naar de oude binnenstad moet met de tram/metro, voor ca € 0,85 per rit van een half uurtje. Helaas gaat de laatste metro al om 22.00 uur terug. Dat is wat laat om nog op Spaanse tijden (vanaf 21 uur) in het centrum wat te gaan eten. Om het nachtleven te verkennen zal je met de taxi terug moeten, kost tussen de € 10 en €15. Lopen is wat mij betreft, geen optie om al te vaak te doen, veel te ver. Daar ben je toch wel een uurtje of 2 mee zoet. Toch maak ik regelmatig flinke wandelingen, zoals via de bedding van de Turia naar het centrum. Met de hitte ook wel een uitdaging, maar eenmaal aangekomen, smaakt het pintje des te beter. Spanje is echt een bierland. In de bedding aan de zeezijde van de Turia zijn de enorme tentoonstellingsgebouwen. Ze maken een futuristische indruk. In combinatie met de felle zon en de blauwe kleur van het water, waan je je in een buitenaardse omgeving. Heel bijzonder. Maar ook wat een geldmisbruik. De gebouwen, die naar mijn idee nauwelijks gebruikt worden, zijn enorm duur in onderhoud.

futuristische gebouwen in de Turia bedding

In het weekend van 18 augustus komt Monique een lang weekend naar Valencia. Monique kent Valencia al, dus we beperken ons tot de culinaire kant van deze grote stad. De verbinding van de haven met het vliegveld is perfect, bijna zonder overstappen kun je naar en van het vliegveld. Ik haal haar op en we karren meteen door naar de haven. Langs het strand zijn veel flink uit de kluiten gewassen restaurants waar we ‘s avonds wat tapas eten. De woonwijk bij de haven heeft ook wel wat te bieden, Daar zijn ook wat gezellige trendy eettentjes waar je relatief goedkoop en heel lekker kunt eten. Maandag moet Monique alweer terug. Zo’n weekend vliegt voorbij en voor je het weet zit je weer alleen in de metro terug naar de Aja. Maar, de 22e komt Roy alweer op bezoek. Hij was aanvankelijk van plan met de auto te komen en zou dan meteen “wat” spullen voor me meenemen. Dat wat is inmiddels een aardige doos vol geworden. Helaas moest Roy de plannen wijzigen en is voor een dag of 5 met het vliegtuig gekomen. Dat stevig ingepakte pakket is per post bezorgd in de haven. Dat is goed gelukt, maar wel overdreven om een trapfender in Nederland te kopen en per post te laten bezorgen….maar ja ik kon in Spanje geen witte vinden. Ik word door Roy getrakteerd op Paella in een restaurantje dat heel goed moest zijn. Hij heeft daar in verleden al eens met z’n dochter gegeten. Het gerecht wordt speciaal voor ons klaar gemaakt en de krab die erin gaat wordt eerst aan ons getoond, een flinke jongen (meisje?). Maar ik vraag me af of die/ze ook daadwerkelijk in de pan gedaan werd. Zo’n paella is een stevige/zware maaltijd. Nog bedankt Roy voor de traktatie.

bevoorrading van de AJA

stevige kost

Ik besluit om begin september een kleine week naar Breda te gaan. Mn oude moeder weer eens bezoeken en wat afspreken met vrienden. Bovendien kan ik nog wat medische zaken afwikkelen. Leuk om weer even terug te zijn, maar ook wel vreemd. Je hebt het gevoel dat je in Breda niet meer thuis bent. Ondanks de gezellige dagen in Breda vond ik het geen ramp on het vliegtuig terug naar Spanje te pakken. Ik ben nu toch wel een beetje een ontheemde (zee)zwerver geworden.
Terug aan boord besteed ik m’n tijd nog nuttig aan wat klussen aan boord. Ik laat een paar landvasten maken met van die stalen veren ertussen. Dat blijkt een voorziening die ik veel eerder had moeten hebben. In de haven van Valencia staat vaak een flinke deining van uit zee, of van passerende vissersboten (4 uur ’s nachts). Met normale landvasten lig je te snokken in de kooi, maar met die veren worden ergste klappen opgevangen en gedempt. Een aanrader.
Omdat, als Monique komt (eind september) we van plan zijn het ankeren weer eens uit te proberen, blaas ik de rubberboot op en gooi die overboord. Er zit ergens een klein gaatje, want er sijpelt wat water naar binnen en 1 drijver loopt heel langzaam leeg. Daarvoor moet ik de Zodiac nog eens aan een nadere inspectie onderwerpen, maar voor een weekje gaat het prima. Op termijn zal ik de Zodiac moeten gaan vervangen denk ik, want het is al een oudje. Bovendien is het materiaal (pvc) niet echt goed bestand tegen de brandende zon (Hypalon is dat wel). Met het nieuwe takelsysteem hengel ik ook de buitenboordmotor overboord en probeer die aan de Zodiac te hangen. Dat vergt nog wat oefening en uitproberen, hoe dat het handigste gaat. Maar het belangrijkste is dat ik niet met het zware kreng van het zwemtrapje af hoef. De buitenboordmotor heeft al een jaar niet meer gelopen, maar na een tijdje rukken aan het startkoord, gaat ie toch aan de gang. Dat valt mee. Maar de choke kan ik niet uitzetten dan slaat ie af, bovendien komt de motor niet op toeren. In de haven zit een bedrijfje die de motor kan nakijken. Ze komen hem zelfs van boord halen en weer terugbrengen.

Het takelsysteem van de bbm. Handig zo’n hekspoiler…

Ik besluit toch ook eens controleren of de accu’s bestand zijn tegen een paar dagen zonder walstroom. De omvormer van Victron gaat uit. Het valt me al op dat het voltage van de accu’s al vrij snel terugloopt. In het begin van de nacht schrik ik wakker en blijkt dat de ventilator (die ik elke nacht aan heb staan in de kooi) stil staat. En ja hoor, weer de accu’s totaal leeg, al na een paar uur. Ze zouden het toch op z’n minst een paar dagen vol moeten kunnen houden. Dus naar een bedrijfje in de haven die vooral in elektronische klussen doen. Al na een paar uur komen er een paar mannen aan boord, en beginnen weer alles door te meten. Hetzelfde als ook in Alicante is gebeurd. Wat me wel op valt dat de in Alicante afgekoppelde accu nog aardig vol is. Die is dus niet echt stuk, zoals eerder door de engineers in Alicante werd beweerd. Maar omdat de andere 2 ook helemaal leeg zijn geweest, zijn ze waarschijnlijk nu ook echt kapot. De engineers geven aan dat er nieuwe accu’s moeten komen. Tja daar kan ik niet meer omheen, deze zijn immers zo goed als waardeloos. Ik laat dan ook maar 2 goede nieuwe accukabels maken, ter vervanging van de door mij in elkaar geflanste kabels. Ik krijg een offerte, totaal een grapje van bijna € 1000. Na een paar dagen zijn de accu’s binnen en worden meteen geïnstalleerd, wat zwaarder dan besteld (120 Ah/stuk) en dus ook nog wat extra bijbetalen. Alles weer gemonteerd… ik hoop dat ik er nu vanaf ben. Wat me nu, later, opvalt is dat de accu’s zonder walstroom voortreffelijk vol blijven (zonnepanelen en windmolen), maar dat als ik de walstroom aanschakel de Victron redelijk vaak aanslaat en de accu maar op ca 13,20V volhoudt. Ik vermoed nu dat er ergens in de walstroomaansluiting een storing zit. Nu ik dit schrijf, staat de volt meter op 13,8V (zonder walstroom maar met wind en zon), beter kan niet, lijkt mij. In feite is het probleem nog niet echt opgelost, maar wel verkleind. Ik hoop nog eens een collega zeiler tegen te komen die me hiermee wat verder helpt.

…en weer een nieuw setje accu’s

Enfin weer een lang (saai) verhaal over de accu’s. Het is tijd om weer verder te gaan, want het is inmiddels 19 september en Monique komt de 21e naar Alicante gevlogen en we hebben in Denia afgesproken. Ik moet dus weer zuidwaarts…