In de zomer (2019), en dan is het in Valencia echt heet, ga ik voor een aantal weken weer naar Breda, wat medische zaken afhandelen en gewoon weer lekker bij familie en vrienden op bezoek. Andersom, in Spanje, komen er ook enkele vrienden op bezoek op de Aja, altijd erg gezellig.
Het probleemgeval, de Victron omvormer/acculader, zwerft nog steeds ergens rond, waarschijnlijk in Palma. Gezien de naderende winter zou ik toch graag de elektriciteitsvoorziening weer op orde willen hebben. Ik vermoed dat het nog heel lang kan duren tot er uitsluitsel is over de verantwoordelijkheid voor de schade aan andere boten, als gevolg van de elektrolyse. Ik wil deze ellende een niet te grote rol in mijn leven laten spelen, dus ik besluit een nieuwe omvormer te kopen. Begin november wordt door het bedrijf hier op de kade (ElectrosumNaval, een aanrader) een nieuwe geplaatst. Volgens de engineer werkt het nieuwe apparaat zoals het hoort en hoef ik niet bang te zijn voor elektrolyse. Het lijkt er in ieder geval wel op dat deze minder herrie maakt. Ik ben nog aan het twijfelen om ook nog een Victron Isolation Transformer (scheidingstrafo) aan te schaffen. Dan ben ik zeker gevrijwaard van elektrolyse.
Het fornuis aan boord doet het niet goed meer, de pitten geven nog maar een klein vlammetje. En ja, de gasfles is nog vol. Mogelijk zit er een verstopping in de gasleiding. Het maken van warm water voor de koffie en de afwas duurt een eeuwigheid. Het fornuis is net zo oud als de boot, 30 jaar… Volgens de fabrikant in Italië zouden de leidingen in de loop van de tijd verstopt kunnen zijn. Dit ding dus ook maar vernieuwen. Ik ben nu toch lekker bezig. Het oude fornuis is van het merk Techimpex. Ik heb via de mail intensief contact met de fabrikant. Ze hebben echter geen dealers, en leveren alleen rechtstreeks aan klanten. Dat zie ik niet zitten, alleen al voor het aan boord stouwen en de garantie, en wat als het niet goed past… Dat handel ik toch liever af via een dealer/winkel. Dus ga ik op zoek naar alternatieven. De ruimte voor het plaatsen van een nieuw fornuis komt nogal nauw. Het moet immers in de bestaande nis passen. Ik besluit maar weer contact op te nemen met het bedrijf hier op de kade, ElectrosumNaval, mijn redders in nood. Zij zien wel mogelijkheden om een Eno-fornuis te plaatsen. Ik heb zo mijn twijfels of deze oven wel past. Deze moet ook kunnen “zwaaien” i.v.m. gebruik op zee, cardanisch ophangen dus. Mijn voorkeur gaat uit naar een 2-pits. De derde pit wordt meestal toch niet gebruikt i.v.m. ruimtegebrek op het fornuis. Enfin die bestel ik maar, en dan mogen ze die ook inbouwen. Het nieuwe toestel past uiteindelijk maar net, geen millimeter over. Ze zijn met z’n 2en wel bijna 2 uur bezig, maar goed, de uren worden niet allemaal in rekening gebracht. Erg netjes. Een dag na de installatie komt er maar weer een heel klein vlammetje uit de pitten. Ik laat het bedrijf weer komen. Uiteindelijk blijkt de vrij nieuwe drukregelaar (uit 2017) bij de gasfles het probleem. Electrosum vervangt deze kosteloos. Dat is nog eens service. Maar, achteraf, had ik dus geen nieuw fornuis hoeven te kopen. Ach, de pizza uit de nieuwe oven smaakt in ieder geval prima…

Het nieuwe Eno fornuis

de boosdoener
Nu ik toch aan het renoveren ben, schaf ik voor de zekerheid toch maar de Victron scheidingstrafo aan. Een plek hiervoor is op mijn 35 voeter toch wat problematisch. Ik wil het niet al te veel in het zicht hebben. Het wordt het kleinste model (de 2000 van Victron) en die past net onder de kajuittrap. Ik hoop dat alle ellende nu achter de rug is.

Het binnenwerk van de scheidingstrafo
Ik raak geïnspireerd door de engineers die de laatste tijd aan boord zijn. Ik ga maar eens op onderzoek uit waarom de boiler het niet doet. Op internet vind ik na lang zoeken een filmpje over het resetten van de thermostaat. Vlakbij de temperatuurinstelling zit een klein gaatje. Met een dun pinnetje kun je de zekering weer inschakelen. Na een paar keer proberen en uiteindelijk stevig drukken met een scherp voorwerp, hoor ik een klikje. Ja hoor, de boiler doet het ook weer. Je moet het maar weten. Goh, zo is een jaartje stilliggen toch nog productief.
In september ben ik jarig. Ik ben niet zo van het vieren van mijn verjaardag. Maar dit jaar is toch wel heel speciaal. Mijn beste vrienden komen naar Valencia om mij bij te staan bij het-weer-een-jaartje-ouder-worden. Het is heel gezellig, met zo nu en dan een versnapering en verder heel goede gesprekken.
Met Monique, die er (natuurlijk) ook is met mijn verjaardag, ga ik in sneltreinvaart (Renfe) via Madrid nog een paar dagen naar Toledo. Prachtig stadje maar je struikelt er over de Japanners die met busladingen tegelijk worden aangevoerd en die in een uurtje door het plaatsje crossen. De kathedraal is er echt een heel bijzondere bezienswaardigheid, verder word je door de vele toeristenwinkels doodgegooid met relikwieën uit het riddertijdperk (harnassen en zwaarden, wat moet je er mee?). ‘s Avonds zijn alle toeristen vertrokken en hebben we Toledo voor ons zelf. Op advies van een hotelmedewerker vinden we een heerlijk eettentje (Cerveceria el Trebol, echt een aanrader, vooral de huisgemaakte gehaktballen…!). Later in het jaar, in november, gaan we nog naar een ander oud stadje Guenca. We bezoeken er het museum, dat als het ware aan de rots hangt, met mooie eigentijdse kunst. Het is in dit plaatsje echter bar koud en zo nu en dan regent het. Na een uurtje rondwandelen hebben we het wel gezien en belanden we in een restaurantje aan de wijn en wachten tot we met de trein weer terug kunnen naar het warme Valencia.

ook nog een paar buitenspeakers aangebracht

Guenca, het betere stutwerk van een uitbouw