In m’n laatste blog van, alweer, mei kondigde ik aan om vanuit Palma, samen met Monique te vertrekken naar Valencia. Ik wil het een jaar rustig aan doen en kijken hoe ik reageer op de medicijnen en natuurlijk de plaatsing van de stents. Valencia lijkt me een betere stad om langer te verblijven dan Palma. Er is in de marina daar eigenlijk altijd plaats (in tegenstelling tot Palma), het liggeld zeer redelijk en een vliegveld vlakbij met een goede verbinding naar Eindhoven. Een ideale plek om me onder te dompelen in het Spaanse leven.
Mn dichtgeslibde aderen waren niet het enige probleem in Palma. Terwijl ik in het ziekenhuis lag, werd op de kade bij de Aja onderzoek gedaan naar mijn walaansluiting. Monique die alleen aan boord verbleef werd al geconfronteerd meer de marinero’s die aangaven dat de walstroom niet meer gebruikt mocht worden. De dag na mijn operatie en weer terug aan boord, zijn de mensen van de haven weer bezig met de stroomvoorziening. Bij de aardpinnen (die overigens net achter de kadewand staan) is 12, 5 volt te meten. Als mijn walaansluiting niet gebruikt wordt is die 12,5 V er ook niet. Op een of andere manier levert mijn boot stroom terug aan het elektriciteitsnet. Dus de stekker van de walstroomkabel moet uit het stopcontact. Het laatste weekend in Palma, voordat Monique en ik gaan vertrekken richting Valencia, moet ik de boot nog verkassen naar een andere ligplaats vanwege een of andere zeilwedstrijd. Een week nadat Monique naar huis is gegaan, meldt ze zich op 7 mei weer in Palma om samen de boot naar Valencia te varen. We vertrekken meteen op woensdag naar Port Andraitx, een kort tochtje om in te slingeren van ca 21 Nm. Deze haven ligt redelijk gunstig om naar Ibiza te varen. We moeten er een paar dagen blijven omdat de windverwachting ongunstig is. We hebben een heerlijke relaxte tijd in dit prachtig gelegen plaatsje.
Ondertussen krijgen we bericht van de marina in Palma, dat ik aansprakelijk word gesteld voor schade door elektrolyse aan een ander schip als gevolg van de verkeerde walaansluiting. Ik meld het e.e.a. bij mijn verzekering Panthaenius en zij geven aan de afhandeling over te nemen. Dat is een hele zorg minder, maar ik hou er toch een rotgevoel aan over. Hoe kan dat nou, en waar zijn dan de anodes voor die je onder je boot moet schroeven? Het is mooi weer dus de walstroom gebruiken we niet meer. De opbrengst van de zonnepanelen en de windgenerator zijn ruim voldoende om de gewenste elektriciteit op te wekken.
Op zaterdag 11 mei staan we op tijd op en vertrekken richting Sta Eulalia, aan de zuidkant van Ibiza. We varen de eerder gevaren route (op weg naar Griekenland…) in omgekeerde volgorde, althans dat waren we van plan. Onderweg besluiten we de koers te wijzigen en in een keer door te varen naar het meer noordelijk gelegen San Antoni. Dat scheelt een dag omdat we toch maar beperkt de tijd hebben. Het laatste stuk langs de noordkant van Ibiza is wonderschoon, we hebben prachtig weer alleen de wind laat het afweten. Om een uur of 8 komen we in de haven aan. We willen eigenlijk in de haven van Ports IB liggen, waar we de vorige keer ook waren. Maar we krijgen geen respons via de marifoon, waarschijnlijk zijn ze al naar huis. Dus varen we naar de particuliere jachthaven en gelukkig, we kunnen er liggen voor 1 nacht. De zeer behulpzame havenmeester helpt ons met aanleggen en komt later terug. We kunnen meteen betalen, zodat we de volgende morgen weer vroeg kunnen vertrekken. ’s Avonds gaan we uit gemak, in hetzelfde tapastentje eten als de vorige keer. Het is een drukte van belang in het stadje en de toeristenindustrie draait al op volle toeren.

Ibiza zonsondergang

Zondagmorgen staan we weer vroeg op en vertrekken we richting het vaste land van Spanje, richting Denia. De kust van Ibiza presenteert zich op haar mooist, onwerkelijk bijna, zeker met de opkomende zon erbij. Aanvankelijk staat er geen wind, maar naarmate de tocht vordert komt er steeds meer wind uit het zuiden. Gunstig, aanvankelijk, maar doordat we nogal naar het noorden driften, moeten we steeds scherper aan de wind varen. Bovendien neemt ie voor de kust flink toe, en moeten we het laatste stuk heel scherp aan de wind varen en later zelfs met de motor erbij om bij het toegangskanaaltje van Denia te bezeilen. Er komt ook een ferry aan die ook naar binnen wil, dus maar even wachten tot die voorbij is. We roepen marina El Portet op, en in tegenstelling tot de vorige keer, krijgen we nu antwoord. We willen graag 2 nachten blijven. We krijgen zelfs korting omdat we al vaker geweest zijn. Het zonnetje schijnt uitbundig en we maken een wandeling door het stadje. Ik wil graag naar een echt Spaans tapastentje dat ik eerder had ontdekt. Ik had Monique hier al veel over verteld. Maar helaas is het vanwege verbouwing tot en met vandaag gesloten. Morgen nog maar eens proberen… We vinden als alternatief een aardig restaurantje aan een pleintje, ook prima. De volgende dag proberen we opnieuw bij de tapastent, maar helaas, nog steeds gesloten. Monique zal het moeten doen met mijn (misschien wat opgeklopte) verhalen. We eten die avond in een moderne, nieuwe foodhall. Leuk, maar de sfeer is er nog niet helemaal.

Denia, nieuwe foodhall

De 14e vertrekken we voor voorlopig de laatste trip van dit jaar. Via Internet hebben we al contact gehad met marina Valencia, en we kunnen komen. Bij aankomst meteen geboekt voor 3 maanden. We worden gedirigeerd naar de Z-steiger. Het is een beetje rommelig met verhuur van boten en waterscooters, maar weer gunstig ten opzichte van de swell die vanuit zee de haven soms onrustig maakt. Dit wordt dus voorlopig mijn thuis….

Concert at sea in Valencia