In Fuengirola moet ik een klein weekje door zien te komen tot Monique komt. Ik doe wat klusjes aan de boot (regelmatig het dek schoon spuiten want in deze regio heb je veel “last” van het saharazand). Op zaterdag ga ik een dagje naar Malaga, alvast wat verkennen, want met Mo zal ik er ook heen gaan. Ik ben blij om weer in een Spaans aandoende stad te zijn. Ik vind Malaga wel een vrolijke stad, veel terrasjes en ook wel behoorlijk wat toeristen, maar ze voeren er niet de boventoon. Het beklimmen van de Alcazaba laat ik voor als Monique er is.

Op 7 mei, eind van de ochtend, komt Monique aan in Malaga, ik haal haar op van het vliegveld. We slenteren wat door Fuengirola en proberen er achter te komen hoe we met de bus het beste naar Ronda kunnen komen. De volgende ochtend gaan we meteen naar dit prachtige bergstadje. Ronda is gebouwd aan de rand van een soort klif.  Een gorge, waar een klein beekje door stroomt, splijt het stadje in tweeen. We maken er mooie rondwandelingen o.a. om foto’s van de spectaculaire oude gemetselde brug, die over het ravijn van het beekje is gebouwd, te maken.

Ronda, de imposante brug (foto Monique)

We lunchen op een terras met prachtig uitzicht. Tegen de avond gaan we weer terug met de bus naar Fuengirola. ’s Avonds vinden we op een afgelegen pleintje een tapastentje, ver van de toeristendrukte, waar we een tapasje eten.

De volgende dag, woensdag, varen we naar Caleta de Velez, dat ligt aan de andere, oostelijke, kant van Malaga. We hebben er nog even over gedacht om naar Benalmadena te gaan, waar een om en tante van Monique vakantie vieren. De afstand naar dit plaatsje is erg kort en we willen toch zo ver mogelijk richting Alicante, vanwaar Monique weer terug vliegt naar Nederland. Het is zo’n 30 Nm dus een uurtje of 6 varen. Eind van de middag komen we er aan en worden geholpen door een marinero om aan te leggen (2x). Het kantoor is dicht, dus de volgende morgen definitief inchecken. Aan de toiletgebouwen wordt druk gewerkt, dat is maar goed ook, want het is niet al te proper en het douchewater wil niet weglopen. We willen morgen met de bus naar Malaga en gaan op zoek naar een bushalte en een restaurantje. Het seizoen is hier nog niet begonnen. Heel veel eettenten zijn nog dicht en uiteindelijk eten we in een modern tentje aan de haven. De volgende dag gaan we naar een bushalte waar de bus naar Malaga zou moeten stoppen. Engelsen die ook staan te wachten helpen ons de juiste bus te nemen. Het weer is wederom prachtig en we maken een gezellige wandeling door Malaga. We wandelen door de keurig foodmarket. We bezoeken de Alcazaba, waar ik kan profiteren van mijn leeftijd en voor 60 cent naar binnen kan (bejaardentarief). Het uitzicht is fantastisch. Ongelooflijk hoe zo’n 1000 jaar geleden dit soort enorme bouwwerken tot stand konden komen. De Moorse periode is nog goed herkenbaar.

Moorse invloeden… (foto Monique)

‘s Avonds weer terug in Caleta, proberen we ons nog door een berg tapas heen te eten. Helaas we hebben de strijd halverwege op moeten geven. Met ronde buikjes rollen we de kooi in. De volgende dag verder naar Motril. In de Pilot (Imray) staat aangegeven dat er maar beperkt plaats is voor bezoekende jachten. In deze tijd van het seizoen blijkt dat mee te vallen  en dat geldt ook voor andere havens waar ik tot nu toe geweest ben. Maar ik moet el zeggen dat er niet veel plaats lijkt te zijn…. We motorzeilen richting oosten. Onderweg valt 3x de motor uit. Een oud euvel dat zo nu en dan voorkomt. Maar nu valt de laatste keer zelfs de hele elektriciteit op het display uit, knopjes doen het niet meer. Gelukkig maar voor een paar minuten. We waren in gedachten al alternatieven aan het bedenken hoe we veilig in een haven zouden kunnen komen. Gelukkig start de Volvo weer. Ik ben nu vastberaden dat er een oplossing moet komen. In Motril (puerto) is ook een ligplaats beschikbaar in een redelijk gezellig haventje in een verschrikkelijke omgeving. Heel desolaat. Het is een ferryhaven richting Marokko. We leggen in de Middellandse zee weer met de boeg van de boot naar de kant. Over het anker kunnen we dan de kant op springen. Soms makkelijk, soms wat lastiger…it keeps me young! Maar ik maak me wel wat zorgen hoe ik daat straks solo moet gaan doen. Zonder hulp vanaf de kant zal dat lastig worden. Eind van de middag bel ik meteen met Volvo Europa (Belgisch nummer). De man aan de telefoon kan niet direct helpen (alleen maar vertalen?), maar is heel behulpzaam en belt met de dealer in Nederland (Van Dijke, die de motor heeft ingebouwd). Hans van Dijke begint meteen over een MDI-box, wat waarschijnlijk de oorzaak is. Een bepaalde serie heeft al bij meer boten een probleem opgeleverd. Hij gaat contact opnemen met Volvo. Ik kan maandag terug bellen. Hij geeft al aan dat we hier in zuid Spanje een Volvo dealer moeten opzoeken, die mogelijk kan helpen. Er is er een in Almeria, en daar willen we ook naar toe, omdat er een “redelijke” verbinding is naar het vliegveld van Alicante. Dus dat wordt de bestemming begin volgende week. We willen zaterdag naar Granada, dus weer op zoek hoe we daar vanuit dit oord er kunnen komen. Met googelen en navragen, komen we erachter dat we eerst met een lokale bus naar Motril (wat meer in het binnenland) ligt moeten en daarna met een streekbus naar Granada. De volgende morgen staan we op een plekje waar mogelijk de bus stopt, Gelukkig komen er al andere mensen bij staan. In 10 minuten zijn we bij het busstation van Motril. Vandaar uit is het een prachtige bustocht door de Sierra Nevada. De hoge toppen zijn nog besneeuwd. In Granada moeten we met een tram/metro naar het centrum. Het openbaar vervoer is in Spanje goed geregeld en spotgoedkoop. We doen geen poging om naar het Alhambra te gaan. We hebben gelezen dat je hiervoor maanden van te voren, via email, al moet reserveren. Dat is voor een zeiler lastig. Maar er is meer dan genoeg te zien. We beperken ons tot het noordwestelijk deel. We wandelen (op en af) door smalle middeleeuwse straatjes en drinken wat op gezellige terrasjes. Hier moeten we nog een keer terug komen…

Granada, optocht/processie. Het is nog niet duidelijk waarvoor? Voor wie? Mss omdat wij er vandaag zijn? Zal wel…

Zo blijf je nog wat te wensen overhouden. Begin van de avond pakken we weer de tram en bussen terug. We eten wat aan de haven. Zondag houden we een rustdag. Dat is ook wel eens lekker. Uit de jerrycans vullen we de dieseltanks nog wat bij, want de volgende dag gaan we naar Almeria, ongeveer 57 Nm. Er zal niet veel wind staan. We staan vroeg (nou ja, voor mij wel), tegen 7 uur, op. Ik ga de boot klaar maken voor vertrek, eten doen we onderweg.  Om 7.30 varen we de haven uit. Meteen komen we al een Ferry tegen die de haven in wil… er is gelukkig ruimte genoeg. De tocht op de motor verloopt voorspoedig en om een uur 5 lopen we de haven van Almeria binnen. Ik bel meteen van Dijke en zij geven aan dat ik hier naar een dealer moet en daar bespreken of het op een soort van verlengde garantie gerepareerd kan worden. De volgende dag slapen we uit en we bezoeken Almeria. De eerste indruk is dat het een chique plaats is, een prachtige Ramblas, mooie winkels. Maar buien het centrum zie je ook veel armoede, in de visserswijk bv. We wandelen naar het Alcazaba. Weer een vesting uit de Moorse tijd. We kunnen gratis naar binnen en het is er heel rustig, weinig toeristen. Indrukwekkend, ook het uitzicht op de stad en de oude vestigwallen (met christusbeeld).

Almeria, toegang tot de Alcazaba

Alcazaba met Christusbeeld

Monique koopt alvast een kaartje voor de bus (eerst naar Murcia en dan naar Alicante vliegveld). ’s Avonds doen we ons weer uitgebreid tegoed aan de taps. De mensen om ons heen helpen met het bestellen. Wat zijn de Spanjaarden aardig. Bij elk wijntje dat we bestellen zet de barman ons weer hapje voor. Wij dachten dat het een soort van goedheid was. Maar later wordt duidelijk dat het hier gebruikelijk is dat bij een drankje ook een tapas hoort. Dat drankje is dan wel wat duurder. Vreemd, want als je genoeg gegeten hebt en nog wat wil drinken….krijg je nog een tapas. Op woensdagmorgen 16/5, moet Monique de bus van 9 uur hebben, we zijn ruim op tijd bij het busstation, we bestellen nog koffie in de kantine. Monique realiseert zich ineens dat ze haar telefoons aan boord heeft laten liggen. Dus ik in galop terug naar de marina en de mobieltjes van de oplader gehaald en in gestrekte draf terug… net op tijd voor de bus vertrekt. Al puffend en zwetend zwaai ik Monique uit; het was weer heel gezellig en natuurlijk veel te kort…

Het rif kan er uit…mijn steun en toeverlaat; Monique

Daarna ga ik meteen een wandeling maken naar de Volvo Penta dealer, ca 40 min. lopen. De mensen aan de balie spreken alleen Spaans maar bellen de baas, die goed Engels spreekt. Hij geeft ook meteen aan dat het de MDI box is. Hij kan over een uur op de boot zijn. Dus in gezwinde pas terug naar de marina. En idd Sergio Lopez, komt het kastje doormeten en maakt foto’s van de motor, serienummers e.d. Hij gaat contact opnemen met Volvo en proberen dit via de (uitgestelde) garantie te regelen. De motor (VP D2-40) is ruim 2 jaar oud en valt niet meer binnen de garantie. Maandag krijg ik van Sergio bericht dat Volvo hij dit kosteloos kan vervangen. Gelukkig. Dinsdagmiddag zit ik op een terras te wachten tot de kapper opengaat en wordt ik gebeld door Sergio. Hij kan de MDI meteen komen in bouwen. Dus snel terug naar de haven. In een half uurtje is de nieuwe MDI ingebouwd.  De motor start meteen, dus dat is hopelijk nu in orde, maar dat zal de tijd moeten uitwijzen. Toch even reclame voor hem maken: Nautica Gines Alonso in Almeria. Hulde voor de snelle service. Er is nog een probleempje in de top van de mast. Ik heb, toen de mast er af was voor mijn vertrek uit Nederland, het lampje van het 3-kleuren toplicht vervangen door een 3-kleuren ledlamp. Maar die zat er, bleek later, niet goed in, groen recht naar voren, rood naar achteren. (De boordlichten op de boeg, verblinden een beetje, dus in de top ben je beter zichtbaar en je hebt er minder last van). Bovendien zit de Windex (windvaantje)los. In de marina is een kantoortje waarop ze aangeven ook “mastclimbing” te doen. Dus daar maar even contact mee gezocht en ze kunnen een paar dagen later langskomen.  Dat is nu ook gerepareerd. Alleen met het in de mast klimmen wordt een pvc kikker kapot getrapt. Die wil het bedrijf vervangen, maar zij moeten die kikker eerst bestellen. Twee dagen later blijkt het bestelde te klein, de bouten passen niet, en moet er opnieuw besteld worden…. Daar is nu het wachten op…en op goede wind….. Deze zeiler heeft tijd, gelukkig…