In Almeria blijf ik zo’n 2,5 week hangen. De kikker op de mast is gerepareerd. Het bedrijfje heeft na lang zoeken dezelfde, als die zij hebben afgebroken, kunnen terugplaatsen. De stad is ongeveer net zo groot als Breda. Het eerste oordeel is dat het een zeer luxe plaats is, met een brede en keurig onderhouden Ramblas en een paar mooie winkelstraten, maar daarbuiten is er veel verval. De openbare ruimte is onverzorgd, de stedenbouw onlogisch (flatgebouw van 8 verdiepingen naast een pand met 3 verdiepingen, maar dat komt vaker voor in Spanje) maar wat met het meest stoorde was het horecabeleid. Althans ik weet niet of het beleid is, maar het geval is dat je niet zomaar op een terras een biertje bestellen, daar hoort automatisch een tapasje bij, incl. de prijs. Je betaalt dus tussen de 2 en 3 euro voor een biertje, wat voor deze streek best duur is (even een Hollands praatje). Er zijn wel cafés waar je alleen bier (of iets anders natuurlijk) kunt drinken maar dat zit verschanst achter min of meer dicht getimmerde, soort van, disco gelegenheden. Die gaan vaak ’s middags al open, tot vroeg in de morgen. Enfin het vraagt wat aanpassingsvermogen en deze reis is er ook om me te verwonderen over de dingen die je aantreft. Het is een relaxte tijd hier, in afwachting van de reparaties en betere wind. Ik heb het lezen (her)ontdekt. M’n e-reader komt goed van pas. Ik bezoek op de valreep nog een piepklein gitaarmuseum, waar ik vanwege m’n (hoge) leeftijd weer met korting naar binnen mag. Het is ingericht rond de gitaarbouwer Antonio de Torres, die in Almeria en Sevilla in de 19e eeuw gewoond en gewerkt heeft. Toch leuk om te zien… Verder ga ik er naar de kapper en bezoek zo’n beetje elke dag de supermarkt om de voorraden aan te vullen, want die is om de hoek bij de haven.
Donderdag 31/5, om een uur of 9, gooi ik de trossen en ga eerst even tanken en vaar dan richting Cabo de Gata (kaap van de katten). De zee is redelijk rustig en ik trek het grootzeil omhoog voor wat extra voortstuwing. De motor loopt prima, dat is toch even afwachten als er wat aan gesleuteld is… Bij de kaap had ik wat meer wind verwacht, maar juist de golven nemen ertoe en ze komen dwars op de Aja, waardoor het grootzeil erg gaat klapperen. Die gaat dus weer omlaag. De kust is hier prachtig. Prachtige bergen en rotsen. Dit gebied is een natuurreservaat. Geen hotels e.d. (later kom ik langs de kust dit illegaal gebouwde hotel tegen dat nu weer wordt afgebroken. Met grote letters erop geschilderd “hotel ilegal”).

Hotel ilegal

Mijn doel is San Jose, een piepklein haventje. Ik had via internet al contact gehad of er plaats zou zijn, en ik werd keurig beantwoord dat dat het geval is. Na het ronden van de Cabo de Gata, is het nog maar een klein stukje en je komt in de baai van San Jose. Het ziet er geweldig uit. Het lijkt of de marina uit de rotsen is gehakt. Ik roep de haven op en een marinero staat aan de kant en geeft me een fijn plekje aan een betonnen steiger, zodat ik nu eens “normaal” via de zijkant van boord kan stappen. Ik lig hier prachtig. San Jose is piepklein, maar zo’n 900 inwoners, maar dat zal in het vakantieseizoen verveelvoudigen.

De kleine haven van San Jose

Ik check in bij de receptie en schrik me rot van de ligprijs voor een nacht, ca € 47. Dat ben ik nog niet tegengekomen op m’n reis. Maar goed, ik zal moeten accepteren dat langs deze kust de komende 3 maanden er veel geld gevraagd zal worden voor een plekkie. Nou ja, als het geld op is, verkoop ik de boot en ga weer naar huis…. Ik wil hier wel een paar dagen blijven. De cafeetjes zien er leuk uit, het heeft een beetje hippieachtige sfeer, totaal anders dan de meeste badplaatsen hier (voor zover ik er nu over kan oordelen). Die paar dagen worden algauw een week omdat er of onweersdreiging is of er een stevige wind staat. Enfin dus veel lezen maar weer, wandelen en wat klusjes doen. Een van die klusjes is om de MOB 1 in te bouwen in m’n reddingsvest. Dat ding geeft een signaal als je overboord slaat naar de plotter en geeft aan waar je bent. (Voor mij alleen eigenlijk zinloos). Ik maak het reddingsvest open, blijkt de cilinder, die de lucht in het vest moet blazen, niet te zijn aangesloten. Die zit er los in…. Heb ik een jaar lang keurig mijn reddingsvest op zee aangehad, die opgeblazen zou zijn als ik overboord gegaan was. Het andere vest ook maar nagekeken, maar dat was in orde. In de haven ligt nog een Nederlandse boot, een prachtige Trintella. Ik word door de bemanning (Carla en Klaas) uitgenodigd om een borreltje te komen drinken.
Er waait bijna constant een zuidwestelijke stevige wind (de Poniente). In de haven staat inmiddels een enorme swell, dat betekent veel deining en onrustige nachten. Op dinsdag waait het echt enorm, vlagen van over de 30 knopen, (wederom niet voorspelt) en het gaat onweren, nou ja 1 onweer, 1 stevige klap in de bergen. Even later komt er een rookpluim op achter een berg vandaan; brand, een half uurtje later allerlei blusvliegtuigen en na een uurtje is de brand zo goed als geblust. Toch snel en adequaat geregeld…

fik na een klap onweer

Ik kijk er naar uit te vertrekken en een haven verder te zoeken. Dat zal Garrucha worden. Zo’n 30 Nm verder. Wederom een mooi dagtochtje. Donderdag 7 juni vertrek ik, weer eens richting noorden (tot nu toe eigenlijk alleen een zuidelijke en oostelijke gevaren). Op zee staan er vervelende dwars golven en het waait te weinig om te zeilen. Ik vertrek om een uur of 8 en hoop begin van de middag in Garrucha aan te komen. Rond de middag trekt de wind aan en kan de genua uit. Bij het naderen van de haven gaat ie weer in, en merk dat er een stevig wind staat. Ik roep de marina op, en krijg in het Spaans iets van nog even wachten (2 minuten??, office e.d.). Ik weet echt niet waaraan te leggen en het waait inmiddels stevig. De haven ziet er heel onoverzichtelijk uit als je aan komt varen. Ik draai maar wat rondjes en hoop niet te veel aan lagerwal te geraken. Dan zie ik iemand op een fiets met een fluorescerend pak die afstapt. Ik vaar maar die kant op, want dat zal de havenmeester zijn. Die man gaat maar eens rustig op een bankje zitten, ik roep naar hem, maar hij begrijpt er niets van. Geen marinero dus…. Maar weer terug naar de ingang van de haven, en dan zie ik de echte marinero, hij wenkt me. Ik kan aan een lange betonnen steiger, langszij aanleggen. Het deint er flink. Gelukkig kan de onderwaterlijn (die gebruikt wordt voor het op mediterrane wijze aanleggen) bovenwinds aan de Aja worden gelegd, zodat de boot van de steiger af wordt getrokken. Die nacht kan ik nog redelijk slapen, er is wel wat swell, maar valt mee, maar de volgende dag wordt de deining echt erg. De Aja springt op en neer op de golven. Ik probeer de boot nog verder van de kade te trekken en beknel daarbij bijna m’n vinger. Dat liep net goed af. Die dag worden in die haven er ook nog eens 2 zeeschepen gevuld met zand, in combinatie met die harde wind, is de lucht van de haven gehuld in een crèmekleurige mist als gevolg van de zandstorm. De boot zit helemaal onder, en ook binnen ligt een laagje zand… Uit deze haven moet ik zo snel mogelijk weg. Ondanks de redelijk goedkope liggelden, is het hier niet prettig toeven. De douches/toiletten zijn totaal versleten. Doe er nog boodschappen, want er is een hele fijne supermarkt vlakbij. Zaterdagmorgen sta ik om 7 uur op, en om 8 uur maak ik los voor een trip van bijna 50Nm, zo’8-10 uur varen, naar Cartagena. Met mij vertrekken nog een paar boten. Er staat aanvankelijk nog niet veel wind, maar de golven zijn nog wel vervelend. Ik hijs het grootzeil om het slingeren wat tegen te gaan en het geeft nog een half knoopje extra snelheid. Wat me opvalt aan de Middellandse zee is dat er (tot nu toe) weinig zeeleven is, nauwelijks dolfijnen, geen zeevogels (enkele kleine bruine…?), maar dan kom ik toch nog een groepje grote dolfijnen tegen. Het lijkt of ze liggen te slapen. Allen met de ruggen/vinnen net boven water, een enkele zwemt wat. Ze hebben geen interesse in mij…jammer. Net na vier uur kom ik bij de prachtige ingang van de haven van Catagena. Hier en daar springt een vis uit het water. De bodem loopt hierop van enkele kilometermeters naar een meter of 50. Er staat daardoor een beetje rare zee…. Geen echte golven maar een raar soort deining. Ik vaar stuurboord naar de haven van Yacht Port Cartagena. Het ziet er redelijk vol uit maar bij het binnen varen blijken er nog genoeg vrije plaatsen. Ik moet aanmeren op de mediterrane wijze, ik besluit met de boeg naar de kant, een drijvende steiger. Die ligt wat laag, dus dat wordt een acrobatische oefening om via het anker van de boot af te komen. Het aanmeren gaat met behulp van een marinero, perfect, m’n zelfvertrouwen groeit. Ik besluit maar meteen op zoek te gaan naar een bankje, waar ik op kan gaan staan, om op het anker te kunnen opstappen. Ik merk in de stad dat ik zeebenen heb, ik wankel wat en voel me niet helemaal topfit. Laatste nachten weinig geslapen en heel veel deining gehad, beetje landziekte denk ik. Bij een Chinese markt (in Nederland verkopen ze kroketten en frikandellen, maar hier in Spanje hebben ze allemaal van die rommelwinkels…) koop ik een opklapbaar bankje. Makkelijk mee te nemen.

Mijn opstapper

Vlakbij de haven is een folkfestival gaande, met hele goede muziek. Het weer zit echter niet mee. Heftige regen- en donderbuien. Ik ga op tijd pitten. Heerlijk weer eens op een stilliggende boot. Cartagena is mijn bestemming voor de komende weken, omdat Monique begin juli naar Alicante komt (vlakbij) en je na een week krijg je 1 nacht gratis (gemiddeld € 28/nacht). Het is een echte vertrekkershaven, de windmolens en spoilers zie je overal. Leuk om daar onderdeel van te mogen zijn. En Klaas en Carla met de Noorderzon liggen er ook die ik al in San Jose had ontmoet. Cartagena is een bijzondere oude stad. Er zijn nog heel veel relicten uit de Romeinse tijd. Er zijn veel musea, genoeg te doen dus…

Cartagena Romeins theater