Pantoffels

In een van m’n vorige verhaaltjes schreef ik al over de pantoffelheld die ik ben. Door het koude oceaanwater is de bodem van de boot relatief koud en dat zorgt vaak voor koude voeten. Monique heeft me begrepen en heeft in het weekend van Pasen, toen ze een bliksembezoek aan de Aja in Cádiz bracht een paar gezellige en warme pantoffels meegenomen. Kijk, daar heb ik nou wat aan. Met die pantoffels aan, voel ik me een flinke kerel… Inmiddels is ook hier de temperatuur langzaam aan het stijgen en is het lekker om aan boord op blote voeten rond te lopen.

…een huiselijk gevoel…

Naar Afrika
Jan Willem is op 20/4 aangekomen met de bus uit Malaga in La Linea. Zoals ik al meldde, stelt La Linea niet veel voor. Veel Engelsen en andere forensen die werken in Gibraltar. Na de mooie stad Cádiz is het hier rommelig en ongezellig. Je voelt hier een licht Marokkaanse sfeer, veel mensen met sluiers en oosterse eettentjes. Wij gaan echter voor Spaans en vinden een lekker tapastentje en doen ons er te goed aan de mooi verzorgde hapjes. Verder biedt dit stadje niet heel veel vertier voor heren op leeftijd. Op zaterdag (21/4) gaan we (voor mij, …nog…) een dagje naar Gibraltar. Maar ja, naast de volle jachthaven en de Mainstreet is ook daar niet veel te beleven, althans als je geen zin hebt de rots te beklimmen. JW adviseert mij het toch zeker te doen, om later geen spijt te krijgen, dus gaan we met een busje (je kunt ook met een kabelbaan) naar boven. We stoppen bij prachtige grotten, bij de aapjes en bewonderen een “onderbergse” gang die is aangelegd om de rots te verdedigen.

aapjes kijken

De buschauffeur vertelt onderweg allerlei wetenswaardigheden. Indrukwekkend. De buschauffeur die geboren en getogen is in Gibraltar houdt een vurig pleidooi voor het feit dat Gibraltar onderdeel is en moet blijven van het UK.
Zondag gaan we verder. We hebben besloten het Europese continent te verlaten en Afrika te bezoeken. Althans een enclave van Spanje: Ceuta. We gaan eerst even belastingvrij tanken in Gibraltar. Na een klein uurtje zijn we aan de beurt en tanken er spotgoedkoop. De vulopening van de tank van de Aja is te klein, dus mondjesmaat en voorzichtig tanken. Om een uur of 10 varen we richting Ceuta. Het waait niet hard. Als we de baai uit zijn, bouwen de golven zich echter op. Er zit totaal geen structuur in. We hebben het gevoel dat die wel een meter of 3 zijn. Zeilen hijsen heeft geen zin vanwege de beperkte wind. Zo klotsen we, al laverend tussen de schepen in de trafficzone door, naar het Afrikaanse continent. Het is een kleine 20 Nm, begin van de middag komen we in de marina aan. Het is even schrikken, want hier zijn geen vingersteigers, je moet op de mediterrane wijze aanleggen. We besluiten met de spiegel naar de wal aan te leggen. Het indraaien met behulp van de wielwerking van de schroef lukt uitstekend. Het is wel oppassen, omdat ik de Hydrovane niet wil beschadigen. Met behulp van een marinero, komt het goed. We gebruiken de zwemtrap als loopplank.

De Aja op mediterane wijze ingeparkeerd

Ceuta is veel groter dan ik had gedacht. Het is echt een stad met een groot centrum en dito winkelstraat. Qua kroegen en restaurantjes is het naar verhouding behelpen. We moeten we goed zoeken. Om de Afrikaanse sfeer optimaal te proeven/voelen willen we graag een dagje naar Marokko. We gaan langs verschillende reisbureaus en uiteindelijk komen we bij reisorganisatie Flandria uit, die dagelijks bus tripjes verzorgd naar Tetouan (meer zuidelijk) en Tanger (In het noordwesten). De volgende dag melden we ons om 10.30 en gaan met een klein busje en een internationaal gezelschap op weg. De reisleider is een Marokkaan in djellaba, die nogal populair doet. Hij wil dat we onze paspoorten afgeven aan hem, hij laat ze dan aan de grens liggen om af te stempelen en wij krijgen die dan ’s avonds, als we weer terug over de grens komen, weer terug. Wij willen dit niet, omdat wij (Nederlanders) leren nooit je paspoort af te geven. Het wordt een flinke discussie en uiteindelijk zegt de reisleider dat, als we niet meewerken, we de bus moeten verlaten. Enfin, toch maar onze paspoorten afgegeven. Aan de grens met Marokko is het een enorme chaos, enorme rijen voetgangers aan weerszijden van de douanecontrole. We mogen er geen foto’s maken. Je komt echt in een ander werelddeel. De busreis door het Rifgebergte is prachtig. Het bezoek aan Tetouan is maar kort. We worden vrij snel bij een kledenverkoper naar binnen geloosd. Tussen de middag krijgen we een eenvoudige maaltijd (niet echt voedzaam) in een echt oosters ingericht hotel.

De heersers van Tetouan

In Tanger is het eigenlijk hetzelfde recept, korte wandeling door het stadje en meteen weer naar binnen geleid bij winkeltjes die iets willen verkopen. Heel de tijd horen we “kijken, kijken, niet kopen…”. Inderdaad, er is niets van onze gading bij… We ontvluchten de groep en bekijken nog wat straatjes, maar zijn toch bang, letterlijk, de bus te missen (zonder paspoorten) dus we blijven in de buurt van de groep. Je wordt er constant aangesproken door souvenierverkopers. Tanger heeft wel een iets betere indruk op mij achtergelaten dan Tatouan. Iets wereldser. De terugreis is weer prachtig langs de noord Afrikaanse kust en ik zie de route langs Tarifa in de straat van Gibraltar waar ik een weekje eerder gevaren heb. Na nog een dagje Ceuta, vertrekken we dinsdag naar Sotogrande. We hebben een prachtige zeiltocht. Door de dwars inkomende stroming in de Straat van Gibraltar, moeten we steeds hoger aan de wind varen. Onder weg zetten we nog een rif, want de wind trekt aardig aan, naar een 20 knopen. Eenmaal in de luwte van de rots van Gibraltar wordt de wind weer rustig en de golven beduidend lager. Uiteindelijk moet de motor weer bij. We blijven maar een nacht in Sotogrande, want behalve een luxe resort is er voor ons niet veel te beleven. Bij het aanleggen bij het havenkantoor (waar ook de toegang tot de marina wordt uitgebaggerd) komt o.a. door deining de achterkant van de Aja ruw in botsing met de betonnen kade. Er breekt een stuk(je) gelcoat uit de kwetsbare hoek met de spiegel. Balen. We eten ’s avonds in een Belgisch restaurant. De volgende dag gaan we naar Estepona. Een kort tochtje van 10Nm. Vanwege de oostenwind blijven we er een paar dagen. Bovendien is Estepona een leuk plaatsje. Witte huisjes met overal dezelfde bloempotten en bloemen in dezelfde kleuren aan de gevels.

De bloemenbuurt van Estepona

Op een markt vinden we een leuk tentje waar we een paar keer heerlijk eten. Op maandag gaan we naar Fuengirola, zo’n 30 Nm. Van hieruit is er een goede verbinding met het vliegveld van Malaga. Jan Willem zal van hieruit weer terug naar Nederland gaan en een kleine week later komt Monique. De wind is rustig en met de genua en veelal de motor bij, varen we naar deze toeristenbadplaats. In de loop van de middag trekt de wind aan, en dat is lastig als we niet meteen in de haven ergens kunnen aanleggen. In de haven roepen we de haven op via VHF 9 en we moeten eerst tijdelijk aanleggen voor we een plaats krijgen. De wachtsteiger is vol en de harde wind maakt het lastig een beetje rondjes te draaien. We gaan maar aan een steiger van de toeristische rondvaartboot liggen, maar we worden na een 10 minuten alweer weg gestuurd omdat de rondvaartboot zo binnenkomt. Dus weer losgooien en na nog een paar rondjes komt een plek aan de wachtsteiger vrij. Daar worden we geholpen door een marinero, die ons later ook helpt aan de definitieve plek. De haven is redelijk vol, je moet dus wel wat geluk hebben met een plekje. In de zomer zal dat hier moeilijk worden. Fuengirola is een opeenstapeling van hotels en Engelse en Scandinavische (en enkele Nederlandse) eet- en drinktenten… niet echt ons ding. De eerste avond lopen we wat rond om de stad te verkennen en we treffen een kermis en daarnaast een soort van presentatie van allerlei landen in de wereld in grote hallen, waar zij muziek en dansen demonstreren en waar je lekker kunt eten. Het is groots opgezet en enorm druk en gezellig. Tot in de kleine uurtjes vermaken we ons er kostelijk. De laatste avond van de reis van JW, trakteert hij me weer (het wordt traditie) op een gezellig etentje in een Spaans restaurant (dat we met moeite vinden tussen al het noord Europese horecageweld in….). Op 2 mei zet ik JW af bij het treinstation die een vlotte verbinding heeft met Malaga, maar ook met het vliegveld. Bedankt Jan Willem voor de gezellige dagen en de goede en inspirerende gesprekken…