Het is hier nu, in zuid Spanje, bijna continue oostenwind, en dat is de richting die we (Jan Willem en ik) op willen. De volgende haven is Ayamonte een redelijk lange tocht van ca 47 Nm. We moeten om het laaggelegen gebied van Faro heen, dus eerst een koers zuidoost, dan oost en dan noord oost. We staan op tijd op en we meren om 7.30 nog even aan het ponton van de receptie om de speciale stekker (32A) en het pasje af te geven. Een deel van de tocht kunnen we zeilen, maar het overgrote deel is met de motor bij. Onderweg zien we nog dolfijnen, waaronder een paar grote (Ik zal nog eens een boekje kopen met de namen van de diersoorten die zoal in of aan de zee/oceaan leven. Als iemand een tip voor een titel heeft, hou ik me aanbevolen.) Tegen 4 uur , een paar uur voor laag water, komen we bij de boeien die de ingang van het bevaarbare deel van de rivier markeren. We volgen op de rivier de Guadiana, keurig de betonning en met de stroming tegen en een snelheid van ca 3 knopen over de grond, varen we richting Ayamonte. We hebben idd nog zo’n 2 meter onder de kiel, dus er is genoeg diepte om zonder problemen naar binnen te varen. Eind van de middag zijn we weer in Spanje. We krijgen een box toegewezen en na het inchecken en de gebruikelijke oorlam aan boord, gaan we het stadje verkennen en op zoek naar een restaurantje. Na Portugal is Spanje toch wel een verademing. Veel meer mensen op straat, vrolijke muziek en eindelijk weer gezellige tapasrestaurantjes. We komen in een klein kroegje met heel veel posters aan de muren van huilende heiligen. We hebben een leuke avond, maar gaan op tijd te kooi want het was een lange dag. Volgende dag lekker uitslapen, wat boodschappen doen en een wandeling door het plaatsje. Ayamonte is niet echt bijzonder, maar op de pleintjes is het heel levendig. Totaal niet toeristisch en dat is wel weer fijn na ons “trauma” in Vilamoura. ’s Avonds vinden we een gezellig kroegje met goede bluesmuziek, daar drinken we een paar cerveza’s. In een eettentje gaan we weer aan de tapas, maar die lijken allemaal hetzelfde omdat de smaak van het frituurvet enorm overheerst. De aanwezige locals zorgen voor een gezellige sfeer en het wordt een amusante avond. De volgende dag gaan we verder naar Mazagon. Deze tocht is wat korter. Zo’n 45 Nm. We vertrekken om een uur of 9. We hebben stroomafwaarts van de rivier weer stroom tegen (?), dus na een uurtje zijn we weer op zee. We rollen de genua uit, aanvankelijk is het motorzeilen, maar later kan ook de motor uit. De wind draait steeds meer naar oost en trekt aan tot 20-25 knopen. Het laatste deel van deze tocht ligt Mazagon precies in de wind en we raken steeds verder van de uitgezette route (op de kaartplotter, soort Tom-Tom). We rollen de genua weer in en gaan recht tegen de wind, op de motor, verder. De Aja maakt soms flinke klappen. Maar naarmate we dichter onder kust komen, wordt de zee rustiger en varen we om een uur of 4 de haven van Mazagon binnen. We leggen aan de steiger voor het havenkantoor aan en checken in. We drinken weer een oorlam op deze behouden aankomst. We gaan daarna op zoek naar het centrum om wat te eten. Dat was een lange zoektocht. We worden door voorbijgangers naar een soort van centrum gestuurd, maar kunnen het eigenlijk niet vinden. Het is er in feite ook niet; een bushalte aan een doorgaande weg. Het lijkt allemaal vrij nieuw (60er jaren). Er zijn wel wat eettentjes en kroegjes, maar het ziet er allemaal desolaat en verlaten uit. Toch vermaken wij ons er wel, omdat de mensen er erg aardig zijn. We voelen ons een beetje een bezienswaardigheid.

Het uitgaanscentrum van Mazagon

We blijven een dag of 4 in Mazagon, omdat de wind nog steeds uit het oosten waait en elke dag een paar uur stevig aantrekt. We vinden een paar kroegen en eettentjes die eenvoudig, maar toch leuk zijn. Zo begint er toch een beetje een band te ontstaan tussen ons en Mazagon. De vakantie van Jan Willem loopt ten einde en we besluiten woensdag de 20e door te varen naar Chipiona, waar JW de bus naar Sevilla kan pakken.