20 December vertrekken we naar Chipiona. We zijn blij dat we uit Mazagon kunnen vertrekken. Ondanks dat de mensen er erg aardig zijn, is er weinig vertier. Het voordeel is dat Jan Willem en ik hier vele diepgaande (!) gesprekken hebben gehad en veel hebben kunnen lezen. Nadat we het toegangspasje hebben ingeruild voor de borgsom, vertrekken we ca 9.30 weer verder richting zuidoost voor een 30 Nm naar Chipiona. We varen het aanloopkanaal af op de motor. Later kunnen we de genua uitrollen. Zoals de laatste tochten gebruikelijk is, trekt de wind in de loop van de dag wat aan. We varen voor de wind, en dat geeft soms een wat lastige deining en de Aja rolt op de golven. JW stuurt de hele dag, hij is wat katterig, en dan is dit de beste manier om niet echt zeeziek te worden. Uiteindelijk kunnen we varen met grootzeil en genua. Maar dat is van korte duur, want de wind zakt weer in en gaat de motor weer bij. We willen een beetje bijtijds in Chipiona zijn, omdat we nog moeten uitzoeken hoe JW naar het vliegveld in Sevilla kan. Om een uur of 3 komen we in de haven aan, en moeten weer aan de wachtsteiger aanleggen. Het kantoor gaat pas om 4 uur open. We zijn nu in het in het laagseizoen en is het te begrijpen dat de havenkantoren beperkt open zijn. Bijna alle havens hier aan de zuidkust van Andalusië zijn in handen van een organisatie. Dat kun je merken aan de wijze van inchecken, de wachtsteigers, de poorten e.d. en ook het liggeld is tot nu toe overal hetzelfde (ruim € 15/nacht, wintertarief voor mijn boot van 10.50m). Maar ook dat er in geen enkele haven (tot nu toe) wifi is. We lopen, nadat de Aja in de box ligt afgemeerd naar het busstation, en JW koopt er al een kaartje voor de volgende morgen vroeg. Chipiona is een badplaats, die tijdens de winter in ruste is. Veel horecazaken zijn dicht, maar we vinden nog een leuk tapasrestaurantje (Manolo, waar ik nog vaak zal zijn), waar JW me trakteert op een stevige, doch voedzame maaltijd, als dank voor het verblijf aan boord van de Aja. De volgende morgen vergezel ik hem naar de bushalte en loop weer terug naar de boot, met toch wel een leeg gevoel. Het is altijd weer wennen om alleen te zijn. Ik kijk er met veel plezier op terug. Maar na een dagje gaat dat lege gevoel altijd weer weg. En over 2 dagen komt Monique alweer, dus er is voorlopig aanspraak genoeg. Deze dagen maak ik de boot schoon en doe ik boodschappen. Verder maak ik wandelingen door het verlaten badplaatsje. En Manolo krijgt van mij elke dag bezoek. Ik geniet op een avond van de hartverwarmende Spaanse traditionele zang van een groepje mensen in een kroeg, begeleid door een opzwepende cajon (spreek uit cachon, een soort houten doos/kist waar stevig op wordt geramd, en wat dus dient als ritme-instrument).

Chipiona, corrales de Pesca. In deze aangelegde bakken worden bij laag water de vissen gevangen. Nu een natuurgebied en cultureel erfgoed

Zondag morgenvroeg pak ik de bus naar Sevilla, waar Monique ook aankomt vanaf het vliegveld. Omdat het weer er niet echt geweldig uitziet, hebben we besloten een paar dagen in Sevilla te blijven. Zowel Monique als ik zijn er al eerder geweest, maar we kijken er weer onze ogen uit. Prachtige gebouwen en we genieten van de geweldige (bourgondische) sfeer in deze stad.

Sevilla, altijd gezellig…

Zoals al eens eerder gemeld, denk ik op elke plaats of ik er zou willen wonen, en dat was eigenlijk alleen nog maar het geval in Camaret, Lissabon en nu dus zeker in Sevilla. Het bevalt ons zo goed, dat we besluiten er nog een nacht aan te plakken en in totaal 3 nachten te blijven. Op kerstavond dolen we wat rond door de stad op zoek naar een eettent. Uiteindelijk vinden we wat, maar ons gevoel gaf al aan dat het niet helemaal ok is. We worden hier gigantisch (kwalitatief en financieel) afgezet door de ongeïnteresseerde bediening. We moeten ruim € 70 betalen voor een zeer schamele maaltijd (weliswaar met een flesje wijn erbij), en dat is voor Spaanse begrippen heel duur. We hebben ons er een tijdje lang flink over verbaasd. De 27e vertrekken we samen met de bus naar Chipiona en de 28e vieren we er de verjaardag van Monique. Tja, de ambiance had beter gekund, maar het wordt toch een gezellige dag, met uiteraard een ruime tapasmaaltijd bij Manolo. …en ik word weer afgezet (niet bij Manolo), maar op een terrasje waar we een hardloopwedstrijd bekijken. Ik reken voor 2 biertjes af met een briefje van 50 en krijg terugbetaald van een tientje. Ik kan hoog en laag springen, maar ik krijg geen gelijk… Nou ja, jammer, kleine domper, en weer een les om in kleine kroegjes e.d. niet met te groot geld af te rekenen.
De 29e vertrekken we naar Cadiz. Het is een vrij korte tocht van ca 20 Nm. Dus we staan ‘smorgens op het gemakje op en varen om een uur of 10 weg. Er staat niet veel wind, maar kunnen aanvankelijk toch een beetje zeilen, maar later moet dan weer de motor bij. Het laatste uurtje gaan we voor de wind (met maar 3 knopen snelheid) naar Puerto America. We komen om een uur of 3 aan en moeten weer tot 4 uur wachten tot het havenkantoor opengaat. Geen straf, want we liggen lekker in het zonnetje. De 31e gaat Monique weer terug naar huis en het vliegtuig vertrekt redelijk vroeg. We besluiten om de 30e weer naar Sevilla te gaan en er een nachtje te blijven. ‘s Morgens vroeg zet ik Monique af op de bus naar het vliegtuig en heb nog een “eenzaam” dagje in Sevilla. In de middag ga ik weer met de trein terug naar Cádiz. Ik ga hier een paar maanden blijven. Enerzijds omdat de temperatuur niet echt geweldig is, anderzijds om ook eens een beetje het Spaanse leven te ervaren en uiteraard om het karnaval in Cádiz mee te maken…