Nadat Monique anderhalve dag in Portugal is, breng ik haar maandag 13 november alweer naar het vliegveld van Lissabon. Haar vader(tje) heeft niet lang meer te leven en ze wil uiteraard zoveel mogelijk bij hem zijn.
Ik blijf nog een paar dagen in Cascais en twijfel om verder te varen. Vanuit Lissabon ben ik zo in Breda. Ik ga nog een dagje naar Lissabon. Wat een fijne stad is dat. Ik vraag me onderweg vaak af of ik in een plaats zou willen blijven wonen. Dat is bijna nergens het geval, maar in Lissabon zou ik wel kunnen aarden, denk ik. Het is elke dag lekker weer in Cascais. Ik besluit toch om verder te varen naar Sines. Zes december komt een vriend een paar weken naar de Algarve, en het zou wel fijn zijn als de Aja er dan ook ligt. Ik ben wel van plan naar Breda te gaan als de vader van Monique is overleden. Op donderdag, om een uur of acht, gooi ik de trossen los. De zee is kalm en al motorzeilend ga ik verder naar het zuiden voor een tocht van ca 50 Nm. Voorbij kaap Espichel is het echt “alleen op de wereld”, geen schip en geen land te zien. Na een paar uur komt de kustlijn weer in zicht. Op een meter of 20 van de boot komt nog een walvisachtige voorbij, zwarte rug, niet heel groot, maar wel met zo’n fontein spuitend. Ik heb het er niet op. Dolfijnen zijn meer dan welkom, maar met walvissen weet je het maar niet, je leest de raarste verhalen… Tegen dat het donker wordt vaar ik de haven van Sines binnen. Het is makkelijk aanlopen. Er staat iemand op de kade me op te wachten. Maar ik wil toch eerst even tanken. Want de volgende tocht zal een hele lange dag worden, richting Algarve, en dat is wel zo prettig met een volle tank. Ik ga aan de binnenkant van een lege steiger liggen. De mensen in de haven zijn erg vriendelijk. De eerste dag lig ik redelijk rustig, maar dan lijkt toch dat er veel swell/deining in de haven staat. De Aja rukt aan de landvasten, niet prettig.

De haven van Sines

Sines is een rustig plaatsje, in de zomer zal het er druk zijn met vele recreanten, maar nu is het in zichzelf gekeerd en de mensen leven er hun leven. Ik geniet er wel van, en het is leuk om wat vaste plekken te hebben om wat te eten en te drinken. In de haven ontmoet ik een zeeheld: Jean Heylbroeck, een Belgische zeiler die in een bootje van ca 9 meter (Chartist Lady) in vijf jaar de wereld is rondgevaren. Hij heeft er ook een boek over geschreven: “de wereld is rond”. Ik kom Jean (72 inmiddels) regelmatig tegen en hij vertelt volop over zijn belevenissen. Ik hang aan zijn lippen… Ondertussen gaat het steeds slechter met de Pa van Monique. Op zondag 19 november overlijdt hij. Gelukkig zijn Monique en haar broer op dat moment bij hem. Maandag ben ik weer in Breda. (Ik ben nu ca 6 maanden weg en ben ook al 6 keer vanwege omstandigheden teruggegaan…, het is een reis met hindernissen, zullen we maar zeggen, ik zou het ook niet anders willen doen). Op de avond ervoor verleg ik de Aja nog naar een, naar men zegt, iets rustiger plek in de haven. Jean geeft nog adviezen over het afmeren en belooft een oogje in het zeil te houden (hij ligt nu recht achter me). Op zaterdag 25 november is er een prachtige uitvaartplechtigheid voor Ad. Maandag de 27e ga ik weer terug naar Sines. Het weer is hier helemaal omgeslagen, het is nu ook herfst in zuid Portugal. Op deze plek ligt de Aja weer te rukken aan de landvasten, ondanks dat de oceaan redelijk rustig is, het regent regelmatig, maar de temperatuur is lekker. Ben nu in afwachting van een redelijk “weergat” om richting Lagos te varen, een tocht van zo’n 75 Nm