Terwijl de wasmachine haar (is dat vrouwelijk?) werk doet, neem ik weer even de tijd om een berichtje te schrijven.

Heb ruim 1,5 week in La Coruña gelegen. Bij aankomst, na de overtocht over de golf van Biskaje, ’s nachts hebben we de dichtstbijzijnde ligplaats gekozen. Het is e en grote haven, maar nagenoeg geen boten. De steiger aflopen neemt al gauw 5 minuten in beslag en daarna naar de stad nog eens zo’n 20 minuten. Maandag 4 aug. Komt Monique naar Spanje. Ze is nog herstellende van een gecompliceerde beenbreuk en loopt lange afstanden met krukken. Daarom ben ik op zaterdag (na eerst getankt te hebben) gaan verhuizen naar de haven in de binnenstad. Dat is meteen ook veel gezelliger, o.a. omdat daar medevertrekkers liggen die ik op de vertrekkers dag in Enkhuizen heb ontmoet (Diny en Marten van de Dayak en Joris en Bert van de Panta Rhei). Het is leuk om de verhalen te horen over wat ze hebben meegemaakt en wat de vervolgplannen zijn. Daar zitten ook altijd weetjes bij die voor mijn reisplanning handig zijn. Op zondag bekijken we in een kroeg op het plein van Maria Pita de wedstrijd van Max Verstappen. Max rijdt weer eens wedstrijd uit, dus wij hebben een gezellige middag.
Maandagavond pak ik een rechtstreekse bus (er rijden er 2 per dag) naar het vliegveld in Santiago de Compostela. Daar landt Monique en we blijven daar in een hotel om de stad te bezoeken. S’ avonds wandelen we er rond. Er heerst een mystieke sfeer rond de kathedraal.

Santiago de Compostela foto Monique

Je waant je er meteen in een wereld van rond de middeleeuwen. We ontdekken een gezellig pleintje waar we een lekker wijntje drinken en wat tapas verorberen. De volgende dag, dinsdag, wandelen we nog wat rond en op het eind van de middag zoeken we het station op. Monique heeft een flinke koffer bij zich met, op z’n minst, haar hele zeilgarderobe, toch zo’n ruim 25 kilo, begreep ik. Dat viel niet mee toen bleek dat de trein de ene keer op spoor 3 zou stoppen en daarna weer op spoor 5. We vertrekken vanuit een zonnig Santiago en naarmate we la Coruña naderen wordt het steeds bewolkter en gaat het ook nog regenen. Galicië is erg vochtig. De Spanjaarden zijn blij met zo’n vruchtbare en vochtige streek. Woensdag zijn we in een zonnig La Coruña verbleven en hebben we genoten van de gezellige straatjes met talloze tapastentjes in allerlei soorten en maten. In la Coruña ontmoeten we een solozeiler die een paar keer bij ons langs komt en een gezellig praatje heeft. We hebben geen idee hoe hij heet, maar we noemen hem maar “Bert”. Een bijzondere man. Hij heeft nog een goede tip, om niet naar Muxia te varen maar naar Camarinas, daar ligt het rustiger. In de havens van La Coruña staat regelmatig een soort vervelende golfslag die de boten hard aan de landvasten doet trekken.
We vertrekken donderdag om 8 uur naar de Ria de Camarinas. We varen dan langs de Costa da Morte (de kust des doods). In het verleden zijn hier veel schepen vergaan. Er wordt gezegd dat de kustbewoners de navigatievuren expres doofden om zo de zeelui in verwarring te brengen en te kunnen profiteren van de aangespoelde buit. Voor zover ik de Spanjaarden nu ken, kan ik me dat absoluut niet voorstellen. De mensen zijn uiterst vriendelijk en correct. Zodra we de baai uitvaren voelen we de deining van de oceaan. We hebben weinig wind (en natuurlijk op kop) dus het grootzeil staat en de motor zorgt voor de snelheid. De koers gaat steeds meer zuidelijk en om een uur of 5 komen we aan in Camarinas. Een vriendelijk haventje met een mini havenkantoortje en een havenmeester die iets wegheeft van een inspecteur Columbo. De omgeving is prachtig. Groene heuvels die uit het water oprijzen. En bijna windstil. In het dorpje vinden we wat gezellige terrassen. ‘S-avonds wordt het wel koud, dus lang buiten zitten is er niet bij. Monique bereidt een heerlijke pasta maaltijd. (Als ik alleen ben komt er van koken niet veel, moet ik zeggen.) We ontmoeten er weer 2 vertrekkers die er met hun Trimaran voor anker liggen. Leuk om even bij te praten. We blijven er 2 nachten. Bert vertrekt al na 1 dag, hij gaat de warmte opzoeken van zuid Portugal.
Zondag gaan we weer verder en gaan naar Portosin in Ria de Muros. Het is weer motorzeilen, met de beperkte wind op kop. We passeren de Kaap Finisterre.

Monique loodst met vaste hand de Aja langs Finisterre

Onderweg weer wat dolfijnen en ik denk zelfs de rug van een walvis gezien te hebben op zo’n 20 meter van de boot. Vanaf Portosin is het wellicht het makkelijkst om weer op het vliegveld van Santiago te komen. Het openbaar vervoer langs de kust, hier in Galicië, is dramatisch. We besluiten daarom de makkelijkste oplossing te nemen: de taxi naar het vliegveld. We (de taxichauffeuse en ik) zetten Monique eind van de morgen af op het vliegveld en ik rij weer mee terug.
En dan kom je weer aan boord, en dan is het wel weer heel stil. Ik ga overdenken hoe mijn komende weken er uit zien. Het weer is niet echt geweldig, veel laaghangende bewolking en soms motregen. Mogelijk dat de herfst hier ook al z’n (mannelijk?) intrede doet. Ik voel er voorlopig niet veel voor om ergens te gaan ankeren. Dat zou natuurlijk wat geld uitsparen (een heer van stand praat niet over geld, een heer heeft geld…), maar de havens zijn hier redelijk goedkoop. Je kunt op elk moment van boord voor een terrasje of een wandeling.

…een heer van stand.
foto Monique

Het doel is om eind september in Vigo te zijn en vandaar weer even naar huis te gaan. Mogelijk kan in die periode mijn moeder verhuizen naar een aanleunwoning in een zorginstelling… We zullen zien. Morgen naar de Ria de Arousa…
Hasta la proxima!

Portosin

De Aja in Portosin
foto Monique