In Cartagena blijf ik een paar weken hangen. Het is een fijne stad, maar de mensen zijn wat afstandelijk, meer dan in Cádiz, lijkt het. Er zijn leuke eettentjes en terrassen. Bijzonder is natuurlijk de geschiedenis. Cartagena is vernoemd naar de oude fenische stad Carthago. Er zijn nog veel relicten uit de periode ver voor de jaartelling te bezichtigen.

De haven van Cartagena

Elke dag ga ik in de middag een eind lopen/wandelen, soms om wat boodschappen te doen, en anders om weer eens een nieuwe wijk te verkennen. Maar ook om niet te veel te vervetten. Maar steevast eindig ik wel bij een terrasje om een lekker pintje te drinken, dit om (geestelijk en lichamelijk) in balans te blijven. Verder doe ik wat klusjes en vervang o.a. de impeller (koelwaterpomp) van de motor.

nieuwe impeller

Allengs wordt het steeds warmer en na een lange, toch wel koude winter en voorjaar, voor Spaanse begrippen, wordt het nu echt warm, dat betekent overdag toch wel boven de 30 graden. De ventilator (12V) die ik heb meegenomen uit Nederland is een uitkomst.
Ik ben nu ongeveer een jaar op reis. Mijn eerste planning was om nu in de Caraïben te liggen. Het feit dat ik nu in de Med rondvaar is nog wel eens moeilijk te verteren. Maar anderzijds is het hier ook goed toeven. Ik ontmoet een Engelsman, Richard, waar ik een paar keer wat mee ga drinken. Hij heeft het niet erg op met de Carieb en geeft me aan dat het hier in de Middellandse zee ook geweldig is. Dat moet ik beamen. Hij heeft het plan om later door te varen naar Sardinië. Dat is nou een bestemming waar ik ook, letterlijk, warm voor word. Dat is voorlopig een mooi doel voor komende winter, en daarna zie ik wel weer …
6 juli komt Monique weer voor een lang weekend. Ze vindt het leuk om ook nog wat te kunnen zeilen. Helaas ziet het er, precies in haar weekend, niet gunstig uit met de wind. Ik besluit om richting vliegveld van Alicante te varen. Een paar dagen voor haar aankomst vaar ik alvast naar Torrevieja, dat ligt op ca 50 bus minuten van het Vliegveld af. Dat is makkelijk. Torrevieja is niet echt bijzonder, het stratenpatroon nogal rechthoekig, geen mooie gebouwen en het is er heel toeristisch. Je kunt al duidelijk merken dat het vakantieseizoen is begonnen. Het is er heel druk. De haven en de faciliteiten zijn prima. Aan de kade zijn er een aantal chique disco- en loungetenten die nogal wat geluid produceren, maar eenmaal te kooi hoor je er niet veel meer van, valt me op. Vrijdagmorgen om een uur of 11 arriveert Mo met de bus op het busstation. We kijken er op een terras een wedstrijd van het WK, want we zijn fan van de Belgen. Het is erg gezellig, met andere Nederlanders en enkele Belgen. Wat opvalt is dat het WK in Spanje niet echt leeft, tenminste als je het vergelijkt met Nederland.
Op maandag komt de wind, weliswaar erg zacht, uit de goede hoek en we besluiten te vertrekken richting Alicante. Op de steiger ontmoeten we net voor vertrek een paar wereldomzeilers, die al 15 jaar onderweg zijn met hun Breehoorn 37 (Esperanza?). Het gesprekje dat we met ze hebben is zeer inspirerend, en ook zij (en ze kunnen het weten) loven de Spaanse oostkust. Om een uur of 10 varen we op de motor richting Alicante, ca 30 Nm. In de loop van de middag komt er iets meer wind, en dobberen een paar uur voor de wind richting de enorme jachthaven. Bij de meldsteiger tanken we meteen, dat kan maar weer gebeurd zijn. Alicante is een flinke stad. Op de boulevard ervaar je dat het hoogseizoen is, maar een paar straten meer de stad in kom je niet heel veel toeristen meer tegen, die gaan op in deze drukke studentenstad. De eerste avond eten we duidelijk te toeristisch, we laten ons “binnen”’ praten door een paar oververhitte camarero’s. We ergeren ons aan het drukke gedoe en het eten is daardoor niet bepaald geweldig. Maar de volgende dag wordt dat ruimschoots goed gemaakt in een luxe tapas bar (Manero) je moet even wachten tot je aan de beurt bent, maar het is echt genieten, alleen al door de bijzondere ambiance.

Vlakbij de haven is een tentoonstelling van de Volvo Ocean Race, de zeilrace rond de wereld. Dat is de moeite waard met een mooie film en veel info over de geschiedenis en het leven aan boord van zo’n race bak. Woensdagmiddag gaat Monique weer terug naar Nederland, er stopt een bus vlakbij de haven. Ik breng haar naar het vliegveld, we drinken er nog wat. Ik ga later weer met een leeg gevoel terug naar de haven. Ik krijg vrij snel van Mo een appje dat het vliegtuig (Ryanair) technische problemen heeft en niet kan terugvliegen naar Nederland. Ze moet lang wachten op een vlucht terug (midden in de nacht) die haar niet naar Eindhoven brengt maar naar Keulen. Vandaar moet ze nog met de bus naar Eindhoven, waar haar auto staat. Vroeg in de ochtend komt ze pas thuis, en ze kan meteen aan het werk…. In Alicante woont een oude zeilmaat. Hij had me eens opgespoord na een artikel in blad Zeilen. Hij stuurde me een mailtje om zeker eens in Alicante langs te komen. Die mail heb ik nog eens opgezocht. Kees had een foto gestuurd van zijn boot met uitzicht op de stad die precies hetzelfde is als mijn uitzicht. Die boot moet dus in de buurt liggen. Ik heb een aantal steigers afgelopen om het te zoeken, maar ik kan haar niet vinden (hij was een dagje de zee op…). Diezelfde dag krijg ik van Kees een mail of ik al in de buurt ben. Nou, dat kan ik bevestigend beantwoorden. De volgende dag drinken we koffie. Het is een leuk weerzien, waarbij we veel oude verhalen ophalen. Op het accumetertje (van Victron), valt me op dat de laadstatus van de accu’s wat terugloopt. De omvormer/lader is sowieso al weken aan het loeien (wrsclk de ventilator vanwege de warme temperaturen). Maar nu brandt er ook een rood lichtje van het alarm. Ik heb contact met de Stroomwinkel, die de belangen van Victron behartigen. Met hen mail ik wat over en weer, maar het is allemaal nogal ingewikkeld. Kees heeft gelukkig nogal veel verstand van boten en we bespreken allerlei mogelijkheden. Waarschijnlijk is de lader niet in staat de accu’s vol genoeg te krijgen. Maar die accu’s (Beaut) zijn nog maar 1 jaar oud, daar had ik in Blankenberge al problemen mee. De boosdoener is waarschijnlijk een verbinding van 1 accu die ikzelf voor mijn vertrek heb gemaakt, voor een derde accu. Die kabels zijn wat dunner en korter dan de andere accukabels. Die derde accu koppel ik af. Het rode lampje brandt in ieder geval niet meer. Via Kees, haal ik er toch maar een specialist bij. Hij kan blijkbaar (maar volgens Victron is dat niet mogelijk) met een apparaatje de kwaliteit van de accu’s uitlezen. De afgekoppelde accu blijkt kapot te zijn en de 2 andere nog goed. Dus ik heb besloten om voorlopig met de 2 resterende accu’s (totaal 200Ah) verder te gaan. En ander probleem zou kunnen zijn dat er ergens een lek zit in een kabel, waardoor er veel stroom wegvloeit. De elektrische stuurautomaat staat rechtstreeks op de accu, die heb ik maar voorzien van een schakelaar. Verder is het maar afwachten hoe de elektriciteit aan boord zich houdt… Van Kees krijg ik nog een klein C-tek ladertje, daar laad ik de kapotte accu nog maar een mee op, ook eens kijken hoe lang die de spanning vasthoudt. Mijn vermoeden is dat die derde accu nog best goed is. Dus die ga ik de komende periode in de gaten houden.

Binnenwerk Victron lader/omvormer (zoek de dipswitches!)

Enfin, lang genoeg in Alicante geweest. Tijd om verder te trekken. Ik wil wat langere tijd in Valencia blijven, daar verwacht ik ook nog wat bezoek. Dus ik ga op m’n gemakje die kant op. De volgende haven is Altea, weer zo’n 30nm verder. Om een uur of 9, op maandag 23 juli gooi ik de trossen los (van een kleine zijsteiger!). Zoals gewoonlijk de laatste tijd, staat er ’s morgens niet veel wind en in de loop van de middag trekt ie wat aan en draait naar zuidoost. Ik vaar langs een prachtige kust, waarvan een groot gedeelte natuurgebied is. Ik probeer begin van de middag nog wat te zeilen, maar de koers wordt precies voor de wind, dus het schiet niet echt op. Uiteindelijk de zeilen maar weer opgeborgen. Na mijn oproep op VHF (marifoon) 09 staat er al een marinero te wachten. Dat is wel noodzakelijk hier als je alleen bent. Ik vaar met de boeg naar de drijvende steiger, en dan kan hij de boot afhouden. Het op- en afstappen op de Aja wordt nog een hele toer. Ik ben blij met m’n pas aangeschafte bankje. Het plaatsje Altea valt niet tegen, geen echte hoogbouw en het dorpje op een heuvel is gebouwd is prachtig (en druk). Het is een dorp waar vooral veel gezinnen vertoeven. Na 23 uur is er niet veel meer te beleven. Onderweg zie ik een Nederlandse kroeg waar ze frikandellen hebben. Daar ga ik er komende dagen minimaal 1 van nemen…

straatje in het oude Altea