(L)a Coruña!!!

Jaja, dit schrijf ik vanuit La Coruña, we zijn er! In mijn korte zeilersleven is dit toch wel een absoluut hoogtepunt. Zondagmorgen 27 augustus, om 0.15 uur meren we aan in de jachthaven van La Coruña.
In Camaret ben ik dagen lang de weerkaartjes aan het bestuderen om het beste moment te kiezen om de Golf van Biskaje over te steken. Er zijn altijd wel een paar dagen met goed weer, maar eigenlijk nooit voor een periode van 4-5 dagen. Dinsdagavond arriveert Serge met de auto in Camaret. Hij heeft de hele dag gereden (950km) en heeft een drukke periode op zijn werk achter de rug. Dus woensdag is een dagje om een beetje te wennen aan het boordleven en om de omgeving wat te verkennen. Vertrekken op donderdag lijkt een goede optie. Dus ook maar flink boodschappen inslaan om voldoende en makkelijk voedsel te hebben. We gaan uit van 4 dagen, maar je moet ook rekening houden dat het wat langer kan duren. Serge stelt voor om de kok aan boord te worden en gaat een maaltijd met kipkerrie en witlof bereiden. Dat hoeven het dan alleen maar op te warmen. Verder gaan er veel koekjes mee, (te) veel brood, wat frisse toetjes(pap) enz. We duiken woensdagavond op tijd in onze kooi om zo verkwikt mogelijk te vertrekken.
De wekker gaat om 7 uur en we bereiden ons en de Aja voor op het vertrek. 8.30 gooien we de trossen los. Het is echter wel erg mistig. We besluiten toch uit te varen, en in de dichte mist en over de route die ik heb uitgezet op de plotter (soort TomTom) varen we door de Baai van Brest. Door de mist kunnen we niet de mooie, maar ook gevaarlijke rotsen zien.

De kust van Bretagne, foto van Serge

Maar langzaamaan breekt de zon door en varen met een hogere snelheid (we hebben het tij mee) richting de oceaan. Er staat nauwelijks wind, maar we zetten toch het grootzeil (met 1 rif) als steun tegen het slingeren. We voelen langzaam de deining van de oceaan, maar ook de grillige stroming rond de rotsen van Bretagne. Er staan heel vervelende golven, zonder structuur, en de boot wordt heen en weer geslingerd. Binnen zitten is geen doen. Dankzij de pleisters krijgen we geen van beiden last van zeeziekte. We varen de hele dag op de motor, en de elektrische stuurautomaat stuurt. Eind van de middag warmt Serge de kipkerrie op en hebben we een lekkere warme hap in onze magen, maar eten is toch wel erg lastig. Je aan en uitkleden om te gaan slapen is een moeizame onderneming en regelmatig word je gelanceerd en moet je opletten niet ergens tegen aan te worden gekwakt. Naar het toilet gaan is topsport, omdat het zeilpak dan uit moet…We besluiten om 21 uur het wachtlopen te starten, 3uur op en 3 uur af. Ik ga om 9 uur te kooi in de kuip in de stuurboordbank. Met een soort slingerschot en kussens lig ik daar lekker stevig en heb weinig last van de bewegingen van de boot. Aan het begin van mijn “shift”, word ik door Serge geroepen, hij vaart inmiddels in een gebied dat vol ligt met vissersboten. Het is aardedonker, want het is nieuwe maan. De vissers zijn wel goed verlicht en zijn ook allemaal via de ais op de plotter te zien. We zien een gaatje om er tussendoor te varen en blijven op veilige afstand van de enorme lampen en knipperlichten. We zitten hier in het gebied waarbij de diepte van enkele honderden meters overgaat naar zo’n 4 km diepte. Blijkbaar levert dat veel vis op. In de zeer donkere nacht maken we goede voortgang, we varen rustig op de motor met een snelheid van zo’n 5 knopen. Het eten aan boord gaat moeizaam. De Aja slingert enorm en binnen zijn is eigenlijk geen optie. We eten dus veel van die koekjes. Inmiddels springen de dolfijnen regelmatig langs onze boot. In gebieden waar veel vis zit duiken de Jan van Genten met grote snelheid in het water, en de dolfijnen komen hoog uit het water om hun prooi te bespringen. Een spektakel. In de loop van de dag komt er wat meer wind en kunnen we zeilen. Gelukkig, want er is maar voor ca 2 dagen diesel aan boord, dus ongeveer de helft zou minimaal op het zeil moeten. Vrijdagmiddag hebben we via de satelliettelefoon nog contact met Monique die een laatste stand van zaken geeft over de te verwachten wind. Prima condities voor het laatste deel van deze reis. Tijdens de nacht gaan we verder op de motor en dan kan ook de elektrische stuurautomaat aan. Onder zeil sturen we met de Hydrovane. Dat gaat prima. Tijdens mijn wacht van 3-6 uur neem ik wat koeken en een beker koude melk. Dat had ik dus niet moeten doen… Als Serge wacht loopt houdt de elektrische stuurautomaat het weer voor gezien, en de Aja vaart plotseling een heel andere koers. Serge roept mij om te komen helpen, en dat gaat nogal hectisch. Mijn maag komt in opstand. Als ik weer in mijn kooi lig moet ik overgeven, dat was de melk. Daarna ben ik nog wel wat zwakjes maar het was goed dat ik het kwijt ben. Serge heeft zijn hele shift met de hand gestuurd. Smorgens konden de zeilen weer worden gehesen en hebben we de windvaan weer aan het werk gezet. Overdag heerlijk kunnen zeilen en in de loop van de middag, het is dan inmiddels zaterdag, zien we de bergen van Spanje verschijnen. Die dag spelen er weer veel dolfijnen naast en onder de boot. We zien ook nog 3 walvissen. Gelukkig niet te dichtbij. De wind trekt aan en we spuiten met een flink vaartje (6-7 knopen) richting la Coruña. Er staat een oostenwind die uiteindelijk aantrekt naar een kleine 6bft. De zeilvoering is niet optimaal. De boot is erg loefgierig en de Hydrovane kan het schip niet goed op koers houden. Maar de Aja houdt zicht geweldig. Ze zeilt geweldig en ze is in haar element met deze wind. We besluiten met de hand te sturen en de Genua verder in te rollen. Door dat oploeven wijken we flink van onze koers af. We zoeken onze uitgezette route op en uiteindelijk kunnen voor de wind meer naar het westen. De nacht valt weer in en ik twijfel of we wel ’s nachts in het pikkedonker deze vreemde haven aan zullen lopen. We besluiten het toch te doen, de te varen koers is helemaal uitgezet tot in de haven, we hoeven dus eigenlijk alleen dit te volgen. De kust is een zee van licht en het is lastig om de voor ons belangrijke lichtjes er uit te pikken. Serge zit binnen en leest de kaart en geeft aanwijzingen welke richting we moeten varen. Afstanden zijn moeilijk in te schatten. Maar het gaat perfect. Tja en dan liggen we om 12.15 in een box. Rust. We voelen ons allebei nog heel fit en van Serge had de tocht nog wel wat langer mogen duren. Maar voor mij is er een heel belangrijke mijlpaal bereikt. Na alle tegenslag in het begin is dit een heel erg positief kantelpunt. Het vaarseizoen is nu een stuk langer, dan als ik bv aan de Franse kust was blijven hangen. De komende maanden kan ik op m’n gemakje de Spaanse en evt. Portugese kust afzakken. Maar kan ook in La Coruña blijven. Het is een geweldige stad, heel bourgondisch, honderden eettentjes, mooie boulevards. Alleen het weer…. Het regent hier vandaag de 29e aug. Al de hele dag, terwijl in Nederland de stranden druk bevolkt zijn. Ach ik ben nu toch liever hier.

De Aja in La Coruna. Foto Serge

Serge heeft net afscheid genomen en gaat nu met de bus naar Bordeaux en probeert vandaar weer in Camaret te komen om z’n auto op te pikken. Dank je Serge voor het meevaren, je was een geweldige maat. Maandag komt Monique en daar kijk ik enorm naar uit…
En m’n moeder? Daar gaat het heel goed mee. D’r gezondheid is stabiel en ze hoopt over een aantal weken het zorghotel te kunnen verlaten en een aanleunwoning te kunnen betrekken.